'' Hayatım içimden geçen cümleler içinde geçti''
M. Mungan
Blog yazan bazılarını görüyorum, aşırı kasmaktalar. Keza Twitter ve Facebook' a yazan bir kısım da öyle.
Her ne kadar sosyal medya bizi birbirimizden uzaklaştırmakla itham edilse de, yine de en hızlı haber alma araçları olarak hayatımızda önemli bir yerdeler.
Arkadaşlarımızla ilgili bir çok gelişmeyi geç olmadan facebook'tan öğrenebiliyoruz. Sonrasında, şikayet edilen gibi, kuru bir mesaj atıp iletişim kurmak veya onun yerine telefon edip bir ses bir nefes duymak, duyurmak veyahut buluşup göz göze, diz dize paylaşmak bizim tercihlerimize kalıyor.
Bir arkadaşım, '' düşüncelerinin garantisi '' olarak twitter kullandığını söylemişti. Tam bu cümleyi kurmamış, ben birebir nakledemiyor olabilirim. Hani, '' böyle düşünüyorum, düşündüklerimi tweet atıyorum, sözlerim kayıtlara geçsin '' der gibi.
'' Ya bir gün düşüncelerin değişirse? '' diye sormuş muydum ona, hatırlamıyorum. İnsanların zaman içinde değişebileceğini, bu değişim doğrultusunda söylemlerin farklılaşabileceğini görebilecek zekada, ama bunu kabullenebilecek, içsel değişimlerini ortaya koyabilecek cesareti taşımayan biriydi. O yüzden sormamış da olabilirim.
Twitter adresimi, uzun zaman önce şuursuzca açtıktan ne zaman sonra kullanmaya başladım. Facebook çok daha eskiden beri var, 1300 arkadaşımla mutlu mesut yuvarlanıp gidiyoruz.
Blogu ise en bir sevdiğim dostum Tülin açmıştı yıllar önce, yazdığım hikayeleri koymam için. Öyle hediye verir gibi blog adresi, şifre vermişti bir akşam:) Öykülerimin blog için fazla uzun olduğunu düşünüp, o doğrultuda kullanmadım hiç, blog da üzerime kaldı öyle:)
Bana hep kendi kendine konuşmak gibi geliyor buralar. Dinleyen-okuyan birileri yokmuşçasına.
Mesaj kaygısı yok, teşhir isteği yok, ''bakın ne kadar mükemmelim'' kaygısı yok, sözüm senettir iddiası yok.
Nasıl göründüğünü, insanların senin için neler düşüneceğini umursamak yok.
Hem insanlara bu kadar çok anlam yükleyip, paye vermek yok, hem kendini önemsemek yok.
Yokluğun içinde, o an içimden ne geçiyorsa o ve kelimeler var.
İyi böyle bence, iyi...
Bir arkadaşım, '' düşüncelerinin garantisi '' olarak twitter kullandığını söylemişti. Tam bu cümleyi kurmamış, ben birebir nakledemiyor olabilirim. Hani, '' böyle düşünüyorum, düşündüklerimi tweet atıyorum, sözlerim kayıtlara geçsin '' der gibi.
'' Ya bir gün düşüncelerin değişirse? '' diye sormuş muydum ona, hatırlamıyorum. İnsanların zaman içinde değişebileceğini, bu değişim doğrultusunda söylemlerin farklılaşabileceğini görebilecek zekada, ama bunu kabullenebilecek, içsel değişimlerini ortaya koyabilecek cesareti taşımayan biriydi. O yüzden sormamış da olabilirim.
Twitter adresimi, uzun zaman önce şuursuzca açtıktan ne zaman sonra kullanmaya başladım. Facebook çok daha eskiden beri var, 1300 arkadaşımla mutlu mesut yuvarlanıp gidiyoruz.
Blogu ise en bir sevdiğim dostum Tülin açmıştı yıllar önce, yazdığım hikayeleri koymam için. Öyle hediye verir gibi blog adresi, şifre vermişti bir akşam:) Öykülerimin blog için fazla uzun olduğunu düşünüp, o doğrultuda kullanmadım hiç, blog da üzerime kaldı öyle:)
Bana hep kendi kendine konuşmak gibi geliyor buralar. Dinleyen-okuyan birileri yokmuşçasına.
Mesaj kaygısı yok, teşhir isteği yok, ''bakın ne kadar mükemmelim'' kaygısı yok, sözüm senettir iddiası yok.
Nasıl göründüğünü, insanların senin için neler düşüneceğini umursamak yok.
Hem insanlara bu kadar çok anlam yükleyip, paye vermek yok, hem kendini önemsemek yok.
Yokluğun içinde, o an içimden ne geçiyorsa o ve kelimeler var.
İyi böyle bence, iyi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder